elimdeki kitabı bırakıp bu kitaba başladım.(bu cümlenin fazlasıyla etkisi var sanırım)
elimde sürekli kitapları uzatmayı sewiyorum sanırım bu kitabı ankarada unutup arkadaşımın göndermesiyle bir günde bitirebildim kitap beni çok etkiledi neden bilmiyorum ama sabahattin aliyi çok sewiyorum ben ya kitapları bulmaca gibi içinde öle sözler oluyoki güzel bişiler onları arıyorum kaymakamın ölümünü anlattığı sayfalar sanırım bi kitapta ilk kez ağladım..
“hayat, birbirinden ayırdıklarını, kısa bir müddet için tekrar yaklaştırır gibi olsa bile, uzun zaman yan yana bırakmıyordu. geçen günleri bir daha geri getirmek mümkün değildi ve sadece hatıralar, iki insanı birbirine bağlayacak kadar kuvvetli değildi.:'(
Konuşmaya ne lüzum vardı?Bütün güzel laflardan ve hoş insanlardan sıkılan bu mahlukları,birbirlerinin sessiz mevcudiyeti yorgunluk verecek kadar doyuruyordu.Birbirleri için ne kadar tabii ve lüzumlu iseler,etrefları için okadar garip ve manasız olduklarını karanlık bir şekilde hissetmiyor değillerdi.
Bir zamanlar birbirlerinden ayrılmak birbirlerini kaybetmek ihtimalinin korkusunu çekmiş olmasalar belki de birbirleri için ne kadar kıymetli olduklarını hala bilmeyeceklerdi
Bende etten sinirden yapılmış bir mahluktum.
Hayat umulduğundan daha çabuk eski halini aldı
Saadet hayatı olduğu gibi kabul etmektir.hz muhammet.
